قابهای سپید

خیره شدن آدابی دارد،
نگاه، نوری گریخته و روزنی تاریک در دوردستها

و در آن همهمه ی سهمگین، صدایی خراشیده به شعف آواز داد:
اول شتر را بکُشید، بعد گاو را.

زمین! تو در این قاب، خوب جا نمی شوی،
کمی به عقب بچرخ.

                                                                                     از مانکن ها بپرسید،
آنها همیشه راست می گفتند.